اثر استرس مزمن و تجویز ممانتین داخل آمیگدالی بر تغییرات نسبت وزن و حجم مغز به وزن و حجم غده فوق‌کلیه در موش آزمایشگاهی

زمینه و هدف : حجم و وزن بخش‌هایی از مغز مانند هیپوکمپ بعد از استرس مزمن کاهش پیدا می‌کند و در عوض حجم و وزن غده فوق‌کلیه افزایش می‌یابد. این مطالعه به منظور تعیین اثر استرس مزمن و تجویز ممانتین داخل آمیگدالی بر تغییرات نسبت وزن و حجم مغز به وزن و حجم غده فوق‌کلیه روی موش آزمایشگاهی نر انجام شد. روش بررسی : این مطالعه تجربی به کمک دستگاه استریوتکس کانولگذاری یک طرفه و دو طرفه آمیگدال انجام شد. پس از یک هفته بهبودی حیوانات دوزهای متفاوت ممانتین (1, 0.5, 0.1 µg/mouse)  را پنج دقیقه قبل از شروع استرس دریافت کردند. شوک الکتریکی کف پا به‌صورت تصادفی و به مدت هفت روز متوالی به حیوانات القاء شد. در پایان روز هفتم، همگی حیوانات کشته شدند و مغز و غده فوق‌کلیه آنها در فرمالین 4 درصد فیکس شد. حجم به روش غوطه‌وری در جیوه و وزن توسط ترازوی دقیق تعیین شد. یافته‌ها : استرس موجب کاهش غیرمعنی‌دار میزان حجم مغز به حجم غده فوق‌کلیه و همچنین وزن مغز به وزن غده فوق‌کلیه گردید. تجویز ممانتین به داخل آمیگدال موجب مهار اثر استرس گردید (P<0.05). تجویز دوز کم و متوسط آن به آمیگدال راست و یا چپ باعث افزایش نسبت حجم و وزن مغز به حجم و وزن غده فوق‌کلیه گردید (P<0.05). نتیجه‌گیری : ممانتین به صورت وابسته به دوز و محل تزریق موجب مهار اثر استرس در موش‌های نر می‌شود. در این ارتباط تجویز ممانتین به‌صورت یک‌طرفه به آمیگدال راست و یا چپ موثرتر است.